"Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς".
Επιστρέψαμε σήμερα από τους τελικούς αγώνες των πανελληνίων πρωταθλημάτων σκάκι. Ήταν φυσικό όσοι γνωστοί μας το γνώριζαν να μας πουν πως "είναι λάθος" και πως "ακόμη και η προτελευταία θέση θα είναι μεγάλη επιτυχία". Άλλωστε, πώς θα μπορούσαμε να διαφωνήσουμε; Είχαμε μόνο πέντε-έξι μήνες που ξεκινήσαμε μαθήματα και οι αντίπαλοί μας στην Α' δημοτικού έκαναν τρία χρόνια, στην Β' τέσσερα, στην Γ' πέντε! Πώς θα μπορούσαμε να πάμε εμείς στους τελικούς αγώνες όταν σύλλογοι από το υπόλοιπο Αιγαίο αλλά και την υπόλοιπη Ελλάδα με πάνω από δέκα χρόνια λειτουργίας δεν έχουν αισθανθεί ακόμη έτοιμοι να στείλουν τους αθλητές τους σε αυτήν την διοργάνωση, σε μία διοργάνωση που περνάς δύο προκριματικά πρωταθλήματα για να φτάσεις ώστε να είναι σίγουροι ότι έφτασαν μόνο οι καλύτεροι των καλύτερων ενώ εμάς μας επέτρεψαν να αγωνιστούμε επειδή δεν μπορούσαμε να πάμε στα προκριματικά Αιγαίου λόγω αραιής συγκοινωνίας; Πώς θα μπορούσαμε να πάμε εμείς από την άκρη του Αιγαίου στο κέντρο της Αθήνας, από το τουρνουά του συλλόγου μας με τους πενήντα συμμετέχοντες να σταθούμε ανάμεσα σε χίλιους εξακόσιους αθλητές;
Σωστά όλα αυτά, αλλά από την άλλη πώς μπορούσαμε να μην πάμε; Πώς μπορούσε να φοβηθεί τον αγώνα το νησί που ελευθερώθηκε πρώτο από όλα τα Δωδεκάνησα; Πώς μπορούσε να μην συμμετέχει σε μία πνευματική διοργάνωση το νησί του οποίου η μικρή άγονη έκταση έβγαλε τόσους ανθρώπους των γραμμάτων με καθηγητές πανεπιστημίων, πρυτάνεις και κοσμήτορες, βουλευτές και τόσους άλλους μορφωμένους ανθρώπους; Πώς μπορούσε να φοβηθεί να βγει από τα όριά του το νησί που έστειλε τόσους ανθρώπους στην ξενιτιά, που από το μηδέν έφτιαξαν τόσα που έζησαν με αξιοπρέπεια οι ίδιοι και τα παιδιά τους και έγιναν ωφέλιμοι ακόμη για τον τόπο που τους φιλοξενεί; Δεν μπορούσε λοιπόν να μην αγωνιστεί και η Κάρπαθος παρά τις αντίξοες συνθήκες, παρότι όλα φαίνονταν εναντίον μας και τίποτα υπέρ μας.
Εμείς εξηγήσαμε στα παιδιά όλες τις δυσκολίες, όλα τα πλεονεκτήματα των αντιπάλων μας, τους είπαμε πως φέτος θα πάμε για την εμπειρία ώστε του χρόνου που θα είμαστε έτοιμοι να μην μας επηρεάσει το πρώτο σοκ... Μόνο που τα παιδιά διαφώνησαν! Δεν τους έφτανε η εμπειρία, δεν είχαν σκοπό να πέσουν σαν άμαχοι, ούτε να παραδοθούν. Σίγουρα οι αντίπαλοί μας θα μας θυμούνται για καιρό όχι μόνο για τις νίκες μας που θα αναφέρω σε λίγο αλλά αφού όταν μας κέρδιζαν έβγαιναν συνήθως από τους τελευταίους από την αίθουσα, πράγμα που δείχνει ότι κάθε άλλο παρά εύκολοι στόχοι είμασταν. Και να προσθέσω ότι τις περισσότερες παρτίδες μας τις χάσαμε όχι γιατί κατάφερνε μετά από κάθε πολύωρη μάχη να μας κερδίσει ο αντίπαλος, αλλά επειδή κάναμε αντικανονικές κινήσεις, γεγονός που οφείλεται καθαρά στο άγχος που δέχονταν οι αθλητές μας λόγω της πρώτης συμμετοχής τους.
Τώρα πρέπει να σας αναφέρω τις στιγμές που με συγκίνησαν. Εκτός από τις άλλες δυσκολίες, είχαμε την μεγάλη ατυχία δύο από τους τρεις αθλητές να αρρωστήσουν και ενώ σε μία τέτοια διοργάνωση πολλοί θα έμπαιναν στον πειρασμό να χρησιμοποιήσουν αυτήν την ατυχία ως δικαιολογία για τα αποτελέσματά τους, τα δικά μας παιδιά έκαναν το αντίθετο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την Ελένη Βασίλα "κρεμασμένη" σε έναν κάδο σκουπιδιών να κάνει εμετό, την περίμενα να έρθει και να μου πει πως δεν θα μπορέσει να συνεχίσει ή πως θα προσπαθήσει αλλά δεν είναι εύκολο... Και όμως, τίποτα από αυτά δεν συνέβη, ούτε καν με πλησίασε μα ούτε και σε κανέναν άλλον παραπονέθηκε, μπήκε μέσα και έφερε μία ακόμη νίκη. Το ίδιο και η Βενετία Λούπη που προσπάθησε με φάρμακα να ξεπεράσει τον πυρετό κάνοντας την δεύτερη ημέρα δύο νίκες σε τρεις αγώνες! Και φυσικά, πως να ξεχάσω το ήθος του Γιώργου Σεβδαλή που σε χειρότερη θέση ο αντίπαλός του δεν πάτησε το ρολόι, ξαφνικά ο Γιώργος είχε την ευκαιρία να κερδίσει μία χαμένη θέση, του είχα εξηγήσει πως μπορεί να εκμεταλλευτεί ένα τέτοιο λάθος όμως ο Γιώργος δεν θα το έκανε σε μία θέση που δεν άξιζε τη νίκη, γύρισε στον αντίπαλο και του είπε "πάτησε το ρολόι σου" και ας έχασε στο τέλος.
Τελικά, στον άνισο αγώνα μας δεν βγήκαμε ούτε τελευταίοι, ούτε προ-τελευταίοι που θα ήταν "μεγάλη επιτυχία", ούτε προ-προ-τελευταίοι... Τα βάλαμε με την αφρόκρεμα και με την λιγοστή εμπειρία μας, ο Γιώργος Σεβδαλής στην Α' Δημοτικού άφησε πίσω του εφτά αθλητές, η Λούπη Βενετία στην Β' Δημοτικού άφησε πίσω τις έντεκα αθλητές και η Βασίλα Ελένη στην Γ' Δημοτικού άφησε πίσω της εννέα αθλητές. Θέλω να συγχαρώ τα παιδιά από τα βάθη της καρδιάς μου, για εμένα είναι ήδη νικητές και φυσικά ανανεώνουμε το ραντεβού μας για του χρόνου!
Προφανώς, δεν μπορώ να μην ευχαριστήσω τις οικογένειες των μαθητών για την ψυχολογική τους στήριξη αλλά και για τα έξοδα στα οποία μπήκαν ώστε να συμμετάσχουν οι μαθητές στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Θα ήταν πολύ ευχάριστο εάν καλύπτονταν τα έξοδα από τον δήμο Καρπάθου όπως καλύφτηκαν άλλων αποστολών (π.χ. Χίος) αλλά δυστυχώς μας διαβεβαίωσαν πως δεν είναι εφικτό. Εμείς έχουμε προχωρήσει σε κάποιους σχεδιασμούς των οποίων η υλοποίηση θα επιτρέψει την κάλυψη των εξόδων μεταφοράς, διαμονής και διατροφής για το επόμενο έτος. Προς το παρόν, οι μαθητές που προκρίθηκαν στα πανελλήνια έχει χορηγηθεί υποτροφία φοίτησης στην ακαδημία μας, οπότε τα μαθήματά τους θα είναι δωρεάν μέχρι το επόμενο προκριματικό πρωτάθλημα.
Επίσης, πρέπει να ευχαριστήσω τους γονείς των μαθητών που δεν πέρασαν στην τελική φάση αλλά μας έστελναν τις ευχές τους για καλή επιτυχία κατά την διάρκεια των αγώνων. Η αίσθηση της συμπαράστασης είναι πολύ σημαντική και είναι πολλά τα επίπεδα στα οποία μπορούμε να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Θα έλεγα ότι όλα ξεκινούν από τον σεβασμό στον στόχο και την προσπάθεια, αφού όταν στέλνουμε τα παιδιά έστω και λίγο προετοιμασμένα στα μαθήματα του συλλόγου, ο δάσκαλος έχει την δυνατότητα να παραχωρήσει νέες γνώσεις ή να εμβαθύνει στα κεκτημένα. Ανεξαρτήτως ποιων παιδιών αγωνίστηκαν φέτος ή ποια θα καταφέρουν να περάσουν του χρόνου, η επιτυχία των αντιπροσώπων της Καρπάθου είναι ευθύνη όλων μας. Βρισκόμαστε ήδη σε καλό δρόμο αλλά χρειάζεται ακόμη να καταλάβουμε ότι το σκάκι ενώ μας ψυχαγωγεί είναι άθλημα και για να προοδεύσουμε χρειάζεται κόπος και υπευθυνότητα, όπως έδειξαν τα παιδιά που μας εκπροσώπησαν φέτος για αυτό και πέτυχαν μία αξιοπρεπέστατη εμφάνιση για πρώτη συμμετοχή.
Επιπρόσθετα, καθώς το σκάκι είναι πνευματικό άθλημα ελπίζουμε ότι όπως το χριστουγεννιάτικο τουρνουά μας έγινε αφορμή να προβούν σε αθλητικές διοργανώσεις μέσα στις εορτές του Πάσχα και άλλοι αθλητικοί σύλλογοι, έτσι και η συμμετοχή μας στους τελικούς Ελλάδας που αποτελεί κορυφαία αθλητική αλλά και πνευματική πρόκληση, ότι θα γίνει αφορμή να αρχίσουν οι μαθητές του νησιού μας να συμμετέχουν, σε μόνιμη βάση, και σε άλλους μαθητικούς διαγωνισμούς όπως της Μαθηματικής Εταιρίας και άλλων επιστημονικών ενώσεων. Εμείς σαν Σκακιστικός Όμιλος Καρπάθου, θέλοντας να σταθούμε δίπλα στα παιδιά του τόπου μας, έχουμε την πρόθεση εάν επιτύχουν οι σχεδιασμοί για προσέλκυση εσόδων κατά την θερινή περίοδο, να διαθέσουμε σημαντικό ποσοστό για να καλυφθούν τα έξοδα και οι ανάγκες των συμμετεχόντων.
Κλείνοντας, δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι παράλληλα με εμάς, στην Ρόδο αγωνιζόταν σε αγώνες Kick Boxing ο σύλλογος πολεμικών τεχνών Καρπάθου "Μονομάχος". Για μία ακόμη φορά έφεραν ένα χρυσό κύπελλο στο νησί και θα μπορούσαμε να είχαμε ακόμη ένα, αλλά συνετέλεσαν εξω-αθλητικοί παράγοντες. Ο "Μονομάχος" του Steve Tikentzoglou έχει αναδείξει πολλούς Καρπάθιους σε υποσχόμενους αθλητές φέρνοντας αρκετά μετάλλια, κύπελλα και τίτλους πρωταθλητών στο νησί μας. O Steve, είναι ένας εξαιρετικός Δάσκαλος και η ακαδημία του είναι παράδειγμα προς μίμηση για όλους εμάς και στολίδι για το νησί μας. Συγχαρητήρια στον Δάσκαλο και τους αθλητές του που μας κάνουν περήφανους.
Ακολουθούν μερικές ακόμη φωτογραφίες από την αποστολή μας στην Αθήνα.
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
Επιστρέψαμε σήμερα από τους τελικούς αγώνες των πανελληνίων πρωταθλημάτων σκάκι. Ήταν φυσικό όσοι γνωστοί μας το γνώριζαν να μας πουν πως "είναι λάθος" και πως "ακόμη και η προτελευταία θέση θα είναι μεγάλη επιτυχία". Άλλωστε, πώς θα μπορούσαμε να διαφωνήσουμε; Είχαμε μόνο πέντε-έξι μήνες που ξεκινήσαμε μαθήματα και οι αντίπαλοί μας στην Α' δημοτικού έκαναν τρία χρόνια, στην Β' τέσσερα, στην Γ' πέντε! Πώς θα μπορούσαμε να πάμε εμείς στους τελικούς αγώνες όταν σύλλογοι από το υπόλοιπο Αιγαίο αλλά και την υπόλοιπη Ελλάδα με πάνω από δέκα χρόνια λειτουργίας δεν έχουν αισθανθεί ακόμη έτοιμοι να στείλουν τους αθλητές τους σε αυτήν την διοργάνωση, σε μία διοργάνωση που περνάς δύο προκριματικά πρωταθλήματα για να φτάσεις ώστε να είναι σίγουροι ότι έφτασαν μόνο οι καλύτεροι των καλύτερων ενώ εμάς μας επέτρεψαν να αγωνιστούμε επειδή δεν μπορούσαμε να πάμε στα προκριματικά Αιγαίου λόγω αραιής συγκοινωνίας; Πώς θα μπορούσαμε να πάμε εμείς από την άκρη του Αιγαίου στο κέντρο της Αθήνας, από το τουρνουά του συλλόγου μας με τους πενήντα συμμετέχοντες να σταθούμε ανάμεσα σε χίλιους εξακόσιους αθλητές;
Σωστά όλα αυτά, αλλά από την άλλη πώς μπορούσαμε να μην πάμε; Πώς μπορούσε να φοβηθεί τον αγώνα το νησί που ελευθερώθηκε πρώτο από όλα τα Δωδεκάνησα; Πώς μπορούσε να μην συμμετέχει σε μία πνευματική διοργάνωση το νησί του οποίου η μικρή άγονη έκταση έβγαλε τόσους ανθρώπους των γραμμάτων με καθηγητές πανεπιστημίων, πρυτάνεις και κοσμήτορες, βουλευτές και τόσους άλλους μορφωμένους ανθρώπους; Πώς μπορούσε να φοβηθεί να βγει από τα όριά του το νησί που έστειλε τόσους ανθρώπους στην ξενιτιά, που από το μηδέν έφτιαξαν τόσα που έζησαν με αξιοπρέπεια οι ίδιοι και τα παιδιά τους και έγιναν ωφέλιμοι ακόμη για τον τόπο που τους φιλοξενεί; Δεν μπορούσε λοιπόν να μην αγωνιστεί και η Κάρπαθος παρά τις αντίξοες συνθήκες, παρότι όλα φαίνονταν εναντίον μας και τίποτα υπέρ μας.
Εμείς εξηγήσαμε στα παιδιά όλες τις δυσκολίες, όλα τα πλεονεκτήματα των αντιπάλων μας, τους είπαμε πως φέτος θα πάμε για την εμπειρία ώστε του χρόνου που θα είμαστε έτοιμοι να μην μας επηρεάσει το πρώτο σοκ... Μόνο που τα παιδιά διαφώνησαν! Δεν τους έφτανε η εμπειρία, δεν είχαν σκοπό να πέσουν σαν άμαχοι, ούτε να παραδοθούν. Σίγουρα οι αντίπαλοί μας θα μας θυμούνται για καιρό όχι μόνο για τις νίκες μας που θα αναφέρω σε λίγο αλλά αφού όταν μας κέρδιζαν έβγαιναν συνήθως από τους τελευταίους από την αίθουσα, πράγμα που δείχνει ότι κάθε άλλο παρά εύκολοι στόχοι είμασταν. Και να προσθέσω ότι τις περισσότερες παρτίδες μας τις χάσαμε όχι γιατί κατάφερνε μετά από κάθε πολύωρη μάχη να μας κερδίσει ο αντίπαλος, αλλά επειδή κάναμε αντικανονικές κινήσεις, γεγονός που οφείλεται καθαρά στο άγχος που δέχονταν οι αθλητές μας λόγω της πρώτης συμμετοχής τους.
Τώρα πρέπει να σας αναφέρω τις στιγμές που με συγκίνησαν. Εκτός από τις άλλες δυσκολίες, είχαμε την μεγάλη ατυχία δύο από τους τρεις αθλητές να αρρωστήσουν και ενώ σε μία τέτοια διοργάνωση πολλοί θα έμπαιναν στον πειρασμό να χρησιμοποιήσουν αυτήν την ατυχία ως δικαιολογία για τα αποτελέσματά τους, τα δικά μας παιδιά έκαναν το αντίθετο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την Ελένη Βασίλα "κρεμασμένη" σε έναν κάδο σκουπιδιών να κάνει εμετό, την περίμενα να έρθει και να μου πει πως δεν θα μπορέσει να συνεχίσει ή πως θα προσπαθήσει αλλά δεν είναι εύκολο... Και όμως, τίποτα από αυτά δεν συνέβη, ούτε καν με πλησίασε μα ούτε και σε κανέναν άλλον παραπονέθηκε, μπήκε μέσα και έφερε μία ακόμη νίκη. Το ίδιο και η Βενετία Λούπη που προσπάθησε με φάρμακα να ξεπεράσει τον πυρετό κάνοντας την δεύτερη ημέρα δύο νίκες σε τρεις αγώνες! Και φυσικά, πως να ξεχάσω το ήθος του Γιώργου Σεβδαλή που σε χειρότερη θέση ο αντίπαλός του δεν πάτησε το ρολόι, ξαφνικά ο Γιώργος είχε την ευκαιρία να κερδίσει μία χαμένη θέση, του είχα εξηγήσει πως μπορεί να εκμεταλλευτεί ένα τέτοιο λάθος όμως ο Γιώργος δεν θα το έκανε σε μία θέση που δεν άξιζε τη νίκη, γύρισε στον αντίπαλο και του είπε "πάτησε το ρολόι σου" και ας έχασε στο τέλος.
Τελικά, στον άνισο αγώνα μας δεν βγήκαμε ούτε τελευταίοι, ούτε προ-τελευταίοι που θα ήταν "μεγάλη επιτυχία", ούτε προ-προ-τελευταίοι... Τα βάλαμε με την αφρόκρεμα και με την λιγοστή εμπειρία μας, ο Γιώργος Σεβδαλής στην Α' Δημοτικού άφησε πίσω του εφτά αθλητές, η Λούπη Βενετία στην Β' Δημοτικού άφησε πίσω τις έντεκα αθλητές και η Βασίλα Ελένη στην Γ' Δημοτικού άφησε πίσω της εννέα αθλητές. Θέλω να συγχαρώ τα παιδιά από τα βάθη της καρδιάς μου, για εμένα είναι ήδη νικητές και φυσικά ανανεώνουμε το ραντεβού μας για του χρόνου!
Προφανώς, δεν μπορώ να μην ευχαριστήσω τις οικογένειες των μαθητών για την ψυχολογική τους στήριξη αλλά και για τα έξοδα στα οποία μπήκαν ώστε να συμμετάσχουν οι μαθητές στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Θα ήταν πολύ ευχάριστο εάν καλύπτονταν τα έξοδα από τον δήμο Καρπάθου όπως καλύφτηκαν άλλων αποστολών (π.χ. Χίος) αλλά δυστυχώς μας διαβεβαίωσαν πως δεν είναι εφικτό. Εμείς έχουμε προχωρήσει σε κάποιους σχεδιασμούς των οποίων η υλοποίηση θα επιτρέψει την κάλυψη των εξόδων μεταφοράς, διαμονής και διατροφής για το επόμενο έτος. Προς το παρόν, οι μαθητές που προκρίθηκαν στα πανελλήνια έχει χορηγηθεί υποτροφία φοίτησης στην ακαδημία μας, οπότε τα μαθήματά τους θα είναι δωρεάν μέχρι το επόμενο προκριματικό πρωτάθλημα.
Επίσης, πρέπει να ευχαριστήσω τους γονείς των μαθητών που δεν πέρασαν στην τελική φάση αλλά μας έστελναν τις ευχές τους για καλή επιτυχία κατά την διάρκεια των αγώνων. Η αίσθηση της συμπαράστασης είναι πολύ σημαντική και είναι πολλά τα επίπεδα στα οποία μπορούμε να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Θα έλεγα ότι όλα ξεκινούν από τον σεβασμό στον στόχο και την προσπάθεια, αφού όταν στέλνουμε τα παιδιά έστω και λίγο προετοιμασμένα στα μαθήματα του συλλόγου, ο δάσκαλος έχει την δυνατότητα να παραχωρήσει νέες γνώσεις ή να εμβαθύνει στα κεκτημένα. Ανεξαρτήτως ποιων παιδιών αγωνίστηκαν φέτος ή ποια θα καταφέρουν να περάσουν του χρόνου, η επιτυχία των αντιπροσώπων της Καρπάθου είναι ευθύνη όλων μας. Βρισκόμαστε ήδη σε καλό δρόμο αλλά χρειάζεται ακόμη να καταλάβουμε ότι το σκάκι ενώ μας ψυχαγωγεί είναι άθλημα και για να προοδεύσουμε χρειάζεται κόπος και υπευθυνότητα, όπως έδειξαν τα παιδιά που μας εκπροσώπησαν φέτος για αυτό και πέτυχαν μία αξιοπρεπέστατη εμφάνιση για πρώτη συμμετοχή.
Επιπρόσθετα, καθώς το σκάκι είναι πνευματικό άθλημα ελπίζουμε ότι όπως το χριστουγεννιάτικο τουρνουά μας έγινε αφορμή να προβούν σε αθλητικές διοργανώσεις μέσα στις εορτές του Πάσχα και άλλοι αθλητικοί σύλλογοι, έτσι και η συμμετοχή μας στους τελικούς Ελλάδας που αποτελεί κορυφαία αθλητική αλλά και πνευματική πρόκληση, ότι θα γίνει αφορμή να αρχίσουν οι μαθητές του νησιού μας να συμμετέχουν, σε μόνιμη βάση, και σε άλλους μαθητικούς διαγωνισμούς όπως της Μαθηματικής Εταιρίας και άλλων επιστημονικών ενώσεων. Εμείς σαν Σκακιστικός Όμιλος Καρπάθου, θέλοντας να σταθούμε δίπλα στα παιδιά του τόπου μας, έχουμε την πρόθεση εάν επιτύχουν οι σχεδιασμοί για προσέλκυση εσόδων κατά την θερινή περίοδο, να διαθέσουμε σημαντικό ποσοστό για να καλυφθούν τα έξοδα και οι ανάγκες των συμμετεχόντων.Κλείνοντας, δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι παράλληλα με εμάς, στην Ρόδο αγωνιζόταν σε αγώνες Kick Boxing ο σύλλογος πολεμικών τεχνών Καρπάθου "Μονομάχος". Για μία ακόμη φορά έφεραν ένα χρυσό κύπελλο στο νησί και θα μπορούσαμε να είχαμε ακόμη ένα, αλλά συνετέλεσαν εξω-αθλητικοί παράγοντες. Ο "Μονομάχος" του Steve Tikentzoglou έχει αναδείξει πολλούς Καρπάθιους σε υποσχόμενους αθλητές φέρνοντας αρκετά μετάλλια, κύπελλα και τίτλους πρωταθλητών στο νησί μας. O Steve, είναι ένας εξαιρετικός Δάσκαλος και η ακαδημία του είναι παράδειγμα προς μίμηση για όλους εμάς και στολίδι για το νησί μας. Συγχαρητήρια στον Δάσκαλο και τους αθλητές του που μας κάνουν περήφανους.
Ακολουθούν μερικές ακόμη φωτογραφίες από την αποστολή μας στην Αθήνα.
Φτάνοντας στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Η άφιξη της Ελένης Βασίλα είχε προηγηθεί.
Ο χώρος αγώνων.
Ξεκούραση ανάμεσα στους γύρους.
Βιβλιοπωλείο σκακιστικών (και άλλων) βιβλίων σε μία από τις αίθουσες αναμονής.
Επιστροφή στην Κάρπαθο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου